Pfff... hele tijd niet hier geweest maar dat heeft een reden. Ik zit/lig nu thuis met een hernia, zó balen!! Toen ik net thuis was uit het ziekenhuis (gisteren 2 weken geleden) heb ik er een verslagje over getypt, ik zal het hieronder plaatsen:
Twee weken
Ischias en de pijn (niet eens zozeer meer in mijn rug maar wel in mijn
linkerbil, linkerbeen en linkervoet) werd met fysio en medicatie niet minder, in
tegendeel…. Donderdag 9 november begon de pijn juist toe te nemen. Eerst
schrijf je het toe aan de oefeningen en hoop je dat het de dag erna weer minder
is… niet dus. Vrijdag werd het gedurende de dag weer erger en zaterdagmiddag
was het eigenlijk niet meer te verdragen. Als vanzelf ging ik steeds minder
drinken, waarschijnlijk met in mijn onderbewustzijn de gedachte dat als ik niet
veel dronk, ik ook niet naar het toilet hoefde…. Rechtop zitten ging echt niet
meer, op een wc-bril zitten al helemaal niet. Ik ging door het plafond van de
pijn en Jaap ondernam actie. De huisartsenpost werd gebeld en nog diezelfde
middag kreeg ik een arts aan mijn bed. Mijn reflexen werden getest, ik kreeg
een morfinespuit in mijn bovenbeen en al snel nam de pijn af…. Pffff.
Morfinetabletten (10 mg) werden
voorgeschreven en opgehaald bij de ziekenhuisapotheek door Jaap. Na zo´n 2,5
uur was de injectie uitgewerkt en de pijn in alle hevigheid terug. Mijn hoop
was gevestigd op de tabletten maar helaas hadden die niet hetzelfde effect als
de injectie… Hoe weet ik niet maar ik ben de nacht doorgekomen, om 6 uur ´s
morgens hing Jaap weer aan de telefoon met de huisartsenpost. De dosering mocht
verhoogd naar 2 tabletjes morfine maar
het kon even duren voordat het effect merkbaar zou zijn… Helaas bleef effect zelfs helemaal uit en
weer zocht Jaap contact met de huisartsenpost. Druk, druk, druk maar er zou zo
snel mogelijk iemand langskomen… Om
16.30 Wederom een morfinespuit in mjin
bil en het besluit me op te laten nemen in het ziekenhuis. Ik vond het allemaal
best, als ik maar verlost zou worden van die afschuwelijke pijn…. Zitten lukte
nog steeds niet dus moest er een ambulance komen…. Om 17.30 belde de arts dat
de ambu er binnen een uur zou zijn. Om 19.30 belde Jaap maar weer naar de
huisartsenpost om te vragen of ze me niet waren vergeten…. De morfinespuit zou
uiteindelijk ook niet heel lang meer werken dus enige haast was wel geboden. Om
19.45 was de ambulance er en kon ik naar het ziekenhuis. De rit was niet heel
comfortabel. Ik verwachtte een supergeveerd voertuig wat elke hobbel en
verkeersdrempel met gemak neemt zonder dat je er ook maar iets van merkt… niet
dus…. Jaap en Maritza volgden in onze eigen auto. Eénmaal in het ziekenhuis gelijk weer een
spuit en een paardenmiddel… aangesloten op alle bewakingsapparatuur en in
afwachting van de neuroloog… Op een gegeven moment stond de neuroloog aan mijn
bed en hij bleek al eens eerder naast me te hebben gestaan (op het voetbalveld,
onze zoons spelen dit seizoen in hetzelfde team). Nooit geweten dat hij neuroloog
is.. Ook nu weer diverse testjes en voor hem was het eigenlijk gelijk
duidelijk: een hernia. Het beleid werd daar dus ook gelijk op uitgezet, start
met slikken van Lyrica, en maandag door de MRI. Ik kwam rond 21.00 op zaal
(3.04) en kreeg een mooie plek bij het raam. Ik deelde de zaal met 1 dame en 2
heren. Jaap en Maritza vertrokken om 21.30 en wat er verder die avond en nacht
is gebeurd weet ik niet zo meer… Door de Nozinan leek het alsof ik aan het
trippen was, heel heftig middel!
Maandag door
de MRI (ze hadden me wel mogen vertellen hoeveel kabaal zo’n apparaat maakt, of
is dat langs me heen gegaan??) en ook van de maandag weet ik niet heel veel
meer. Die middag kwam de bevestiging van de diagnose. Omdat ik niet kon zitten
kon ik niet naar het toilet en dus werd ik voorzien van een catheter. Het leek
me altijd iets `mensonterends`, maar wat was ik er blij mee! Wat me nog heel
helder voor ogen staat, is dat ik als avondmaaltijd een bord boerenkool
voorgeschoteld kreeg, maar of ik dat die ochtend zelf gekozen heb? Wat me
opviel was dat mijn buurvrouw er een halve rookworst bij had, ik niet…
Woensdag
mocht ik naar de OK voor een pijnblokkade. Ik kreeg een injectie in mijn rug,
met een echo werd de beknelde zenuw opgezocht en geïnjecteerd. Het effect was
niet van heel lange duur, helaas.. Vrijdagochtend moest ik verlost worden van
ontlasting die al een week ophoopte, een hoogopgaand klysma dus. Kort daarna
begon de meest heftige pijn ooit, ik wist niet hoe ik het had, hoe ik moest
liggen, welke houding ik aan moest nemen. Ik heb het letterlijk uitgeschreeuwd
van de pijn en zag het allemaal niet meer zitten. Voor mijn gevoel heb ik uren
geschreeuwd en gekreund maar voor hetzelfde geld was het maar vijf minuten… (in
de nacht van maandag op dinsdag was de verpleegkundige die vrijdag dagdienst
had er weer en kon ik bij haar checken hoe lang het heeft geduurd: toch nog
anderhalf uur!) Op een gegeven moment kreeg ik (na overleg met de neuroloog)
één of ander medicijn en op een gegeven moment lukte het me om weer wat rust
terug te krijgen en wat te onstpannen. Inmiddels was duidelijk dat ik zo niet
het weekend in kon en dus werd geregeld dat ik naar de pijnbestrijding mocht
voor een injectie in mijn ruggenmerg zodra er ruimte was in hun schema. Rond
14.00 ging ik naar beneden voor de injectie en werd ik aangesloten op alle
bewakingsapparatuur en kreeg ik een infuus, just in case…. Er werd me gevraagd
rechtop voorovergebogen te gaan zitten zodat ze er goed bij konden… Tja, dat
ging dus niet lukken en een collega die altijd liggend prikte werd erbij
gehaald om aanwijzingen te geven. Uiteindelijk nam hij het laatste stukje over
en was de behandeling succesvol. Nadat alle controles goed waren mocht ik terug
naar de zaal, ik voelde me euforisch! Terug op zaal zat er bezoek op me te
wachten, een welkome verrassing. Na de avondmaaltijd is het me gelukt om te
douchen, wat kostte het veel energie maar wat was het een kadootje. Dat een
mens blij kan zijn met een ruggenmergprik en een warme douche… De pijn bleef
het hele weekend weg en inmiddels durfde ik te hopen op een spoedige terugkeer
naar huis. Maandag werd mijn catheter eruit gehaald en als die dag het plassen
weer goed op gang zou komen en mijn blaas geen vocht meer vast zou houden,
mocht ik dinsdagmorgen met ontslag. Er moesten wel hulpmiddelen voor thuis
worden geregeld, e.e.a. zou dinsdagmorgen worden gebracht. Maandagavond werd
mijn blaas nog gecontroleerd maar gelukkig, alles was in orde. Voor ik dinsdag
opgehaald zou kunnen worden door Jaap, moest mijn bed in de huiskamer
geïnstalleerd staan… Pas om 11.45 was het zover dus voor Jaap in het ziekenhuis
was, ik alle benodigde ontslagpapieren en verwijzing voor fysio aan huis had,
en afscheid genomen had van mijn (inmiddels hele andere als toen ik opgenomen
werd) zaalgenoten en de verpleegkundigen was het allang middag. Tegen 13.30 was
ik eindelijk thuis, wat een opluchting.
Er is nog
een lange weg te gaan en als de ruggenmerginjectie eenmaal uitgewerkt is, is de
kans dat de pijn weer even meer wordt aanwezig. Daar ga ik nog maar even niet
van uit… Ik slik nog paracetamol en Lyrica, dat laatste moet over 1 a 2 weken
worden afgebouwd. De hoop en verwachting is dat alles uiteindelijk goed komt
met vooral rust. Op dit moment heb ik een wat pijnlijke onderrug, op de plek
waar ik geprikt ben en waar dus de hernia zit. Vervelender is mijn linkerbil,
been en voet. Er zit een wat tintelend, doof gevoel in en de linkerhelft van
mijn voet is gevoelloos. Lopen is goed voor me maar lukt nog niet echt. Naar
mijn brievenbus en terug lukt net, de gevoelens in mijn been worden hierdoor
weer zeer versterkt, dit gaat pijn doen en mijn lichaam zegt dan dat het niet
meer lukt. De regels die ik mee heb gekregen zijn dezelfde als na een hernia
operatie: veel rust, luister naar je lichaam, geen huishoudelijke klusjes, niet
bukken, niet meer dan 1 kilo tillen, niet langer dan 20 minuten achter elkaar
zitten (maar dat lukt me al niet eens), gedoseerde beweging…. Voor het herstel
staat 6 weken tot 3 maanden… pfff…. Ik voel me niet ziek en wil eigenlijk
alweer zoveel, moet er echt aan werken om heel bewust met de regeltjes om te
gaan. Dit verslagje heb ik getypt (in
etappes, op de laptop van Maritza, liggend in mijn bed) om aan de ene kant
jullie te laten weten wat er gebeurd is en hoe het nu met me is. Verder was het
belangrijk voor mezelf om bij Jaap te kunnen checken of de dingen die ik me
herinner ook klopten. Ook kon hij aanvullen wat ik mistte (voor zover hij het
wist, hij was er natuurlijk ook niet 24 uur per dag bij). Door de voorgeschreven
Lyrica ben ik niet altijd even helder dus ik hoop dat het een beetje een
duidelijk verhaal geworden is… Tot zover…
Deze foto is genomen op de zondag voor ik weer naar huis mocht. De pijn was vele malen minder, ik had nog wel een catheter...
